15.02.2025
Oei, nou, dan zal ik het toch maar gewoon eens doen.
Opstaan uit een heerlijke, diepe slaap.
Kort, maar lang genoeg om uitgerust te beginnen aan mijn dag.
Ik stap onder de lakens vandaan, rek me uit en voel mijn spieren, die ook even nodig hebben om te ontvouwen.
Meestal begint na dit moment de dag; telefoon (heb ik berichtjes?), koffie, gedachten die zich aandienen (of liever gezegd opdringen, alsof ze met ongeduld hebben gewacht tot de antenne in mijn brein wakker zou worden en ze weer kon ontvangen), brood smeren, kinderen wakker maken, naar school en hup…door naar het werk.
En ook daar gaat het verder: mail bijlezen, beantwoorden, de planning voor de dag bekijken, even bijkletsen met een collega en “nou, ik ga gauw, want eigenlijk had ik er al moeten zijn”.
Herkenbaar?
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van het leven. En ook van mijn werk. Eigenlijk vind ik het best wel leuk hier. En de mensen die ik tegenkom zijn over het algemeen lief, aardig, vriendelijk, inspirerend. En zo niet, dan op z’n minst interessant of leerzaam. In ieder geval, dat is hoe ik hen het liefste zie.
Maar even terug naar het ontwaken vanochtend.
Vandaag borrelt er een verlangen in mij op.
Misschien heeft het ermee te maken dat het bijna vakantie is, maar ondanks de berg aan to do’s en veel meer werk dan ik ooit af kan krijgen, voel ik dat ik er anders naar wil kijken.
Vandaag voel ik niks voor de vaste structuur van beginnen en stoppen op gezette tijden, lijstjes afwerken en goed noteren, zodat “als het nodig mocht zijn, het altijd terug te vinden is”. Vandaag wil ik zijn, ér zijn. Daar zijn waar ik nodig ben, bij degenen die me nodig hebben.
En ja, ook gewoon op het werk.
Ergens voelt het even ook als het ontlopen van verantwoordelijkheid. Of ja, dat is een gedachte die opplopt. Want hé, dit is niet hoe we geleerd hebben dat het moet…
Oei…ik voel de verwijtende vinger al mijn kant op wijzen.
Tot ik besef dat het mijn eigen vinger is.
Tjee, ja…het is ‘m echt… Het is mijn eigen vinger die verwijtend naar mij schudt!
Hoe grappig is dat dan eigenlijk?!
Blijkbaar leg ik een oordeel over het leven van mijn eigen verlangen.
Is “anders” eigenlijk wel hetzelfde als “het ontlopen verantwoordelijkheid”?
Zijn waar je nodig bent, is dat niet juíst de ultieme manier om iets te kunnen betekenen?
Voelen, aansluiten, durven…
En ja, vanuit vrijheid; de vrijheid om een besluit te nemen het eens anders te doen.
Zonder angst of vrees voor wat een ander er misschien van vindt.
Wijs je met het afwijzen van je verlangen eigenlijk niet ook jezelf af?
Ergens voelt die manier vertrouwd
En tegelijkertijd ook zó onlogisch
En ook niet perse fijn
Wat zou er gebeuren als ik het vandaag eens een keertje anders aanpak?
Zou ik durven?
Ik denk dat ik de uitdaging aanneem!
Fijne dag vandaag!
110723
Admin - 06:51 | Een opmerking toevoegen